sobota, 22 listopada 2014

Per Aspera Ad Astra

Per Aspera Ad Astra





Dziesiatki par oczu cierpliwie obserwuja mój ruch w kierunku mikrofonu, umieszczonego w samym centrum sali gimnastycznej. Doskonale zdaję sobie sprawę że to co za chwile uslyszy grupa nauczycieli i dyrektorow Beijing Biss International School moze wywolac szereg skrajnych reakcji. 
Od wielkiego szoku az po zawiniecie mnie w bialy kaftan. Czuje jednak ze to co chce przekazać, ma jakiś glebszy sens, mimo ze ukryty gdzies pomiedzy slowami...
_________________________________________________________________________________

Minely juz prawie cztery miesiace od naszej emigracji do Pekinu - pieknej opowiesci romantyczno-przygodowej. Postacie i wydarzenia zmieniaja sie jak w kalejdoskopie i nie ma czasu aby wszystko dokladnie przeanalizowac. Czy to jest jednak potrzebne? Przemijamy w zastraszajacym tempie - jak to mawiał moj kumpel Janek, wiec nie ma na to czasu. Warto jednak wyciagac wnioski.




Jak wiadomo, w kazdej bajce bohaterowie trafiaja na wiele przeszkod i nie zawsze jest rozowo. Co to była by za bajka gdyby wszystko ukladalo sie idealnie od poczatku do konca? I jak kruchy musi byc zwiazek ludzi ktorzy nie wyszli wspolnie z żadnych tarapatow lub problemow, ktore przeciez go wzmacniaja.  Wiem też że każda bajka dobrze sie konczy i para bohaterow w koncu bedzie razem - juz na zawsze. 
Moment  " ... i żyli dlługo i szczesliwie..." mial nastapic pewnego lipcowego poranka, kiedy to pokazalismy chinskie wizy skosnkookiemu urzednikowi. Za chwile wszystko bedzie pierwsze ... Nowe mieszkanie, praca, wyzwania, jezyk, przygody, wpadki, śmiech i łzy. To w tym miejscu, juz za kilka chwil urodzi się nasza córeczka i juz na zawsze w jej paszporcie, pod rubryka " MIEJSCE URODZENIA" bedzie widniec Pekin... To tutaj zrobi swoje pierwsze kroki, i wypowie swoje pierwsze słowo  -  " tata". Bedziemy ja ubierac w qipao, nauczymy jesc paleczkami i bedziemy razem ogladac chinskie bajki ( w koncu nikt sie nie bedzie dziwil ze je ogladam). Z naszej dziewczynki wyrosnie mała Chinka. Urodzi sie i spedzi tu swoje pierwsze lata. Ale bedzie wesolo ...


Chinka w qipao


Plany sa jednak dla architektow. Czemu nasze " i zyli dlugo i szczeliwie - razem" musialo sie znowu przedluzyc w czasie? Prawda jest taka - juz od siedmiu tygodni usmiech mojej żony nie wita mnie w progu kiedy wracam z pracy. Miejsce gdzie obecnie mieszkam juz nie jest domem - jest poprostu mieszkaniem. Chiny ktore mialy byc wisienka na torcie staly sie pulapka. Dziela nas tysiace kilometrow i to akurat teraz, kiedy nasza dziewczynka coraz czesciej upomina sie o wyjscie na swiat.
Trzeba byc dzielnym - powtarzam tak czesto jak Pudzian swoje " tanio skory nie sprzedam".
W Pekinie krew mojej żony jest na wage złota wiec w razie jakichkolwiek komplikacji mogłoby byc ciezko z transfuzja. Z bolem serca podjelismy decyzje o jej powrocie do Polski.




Zaczal sie rozdzial pod tytulem rozlaka. Czasem budze sie w srodku nocy szukajac Jej dłoni. Za kazdym razem kiedy wchodze do domu, mam nadzieje ze bedzie tam Ona, rzuci mi sie na szyje i powie "niespodzianka!". Ale zostaly tylko Jej ubrania i krem Nivea.
Z pomoca przychodzi mi zakurzone marzenie o przywłaszczeniu sobie chinskiego pisma. Zawsze mialem o to zal ze po roku ciezkiej pracy jakies 7 lat temu, poprostu je zostawilem. A bylem przeciez juz tak blisko celu... Stara miłość jednak nie dala o sobie zapomniec a ogien na nowo sie rozpalil. 
Wzniecil pozar w moim umysle o wiele silniejszy niz wczesniej. Widok bialego chlopaka zaglebionego w lekturze chinskich literek stal sie jedna z pekinskich atrakcji. Moja ufajdolona od chinskiego sosu ksiazka (kiedys nie domknalem opakowania po jedzeniu i wlozyem je do plecaka) towarzyszy mi od rana do wieczora. Pamietam ze jakies 3 tygodnie temu zdziwilem starsza kobiete w metrze do tego stopnia ze wyciagnela aparat i zaczela mi bez pozwolenia robic zdjecia. Innym razem jakis Chinczyk wyciagnal dugopis i dorysowal jedna kreske nad jednym z moich krzaczkow.
Marzenie o przeczytaniu chinskiej gazety jest w zasiegu reki i wiem ze juz nic mnie nie powstrzyma.
Doszedlem zbyt daleko zeby sie teraz poddac.



Dziesiatki par oczu nie spuscily ze mnie wzroku. Grono pedagogiczne juz za chwile przekona sie o znaczeniu slowa determincaja. Nieopowiedziana historia ujzy swiatlo dzienne. Glos mi drzy kiedy wypowiadam pierwsze slowa.
- Witam wszystkich. Jako nauczyciele, pewnie wiele razy slyszeliscie slowa "szkola jest moim domem". Dla niektorych z nas te slowa nie sa przenosnia. - Patrze w oczy i usta wicedyrektorki otwierajace sie ze zdziwienia. Wieksza czesc widowni juz chyba domysla sie zakonczenia tej historii. W tyle slysze Angielke ktora zaslaniajac usta mowi - Oh my God ...
To bylo trzy tygodnie temu, kiedy w piatkowy wieczor sleczalem nad chinskim pismem. Normalni ludzie pewnie juz dawno swietuja weekend, ale nie ja. Jest grubo po północy a ja ciagle jestem w swojej klasie. Ostatnie metro odjechalo ponad godzine temu. Pocieszam sie tym ze wiekszosc ludzi sukcesu uwazana byla za dziwakow i kazdy z nich byl obsesyjnie pochloniety swoja pasja i darzeniem do wyznaczonego celu. Oni wiedzieli ze sukces to nie jest kwestia szczescia i nie jest zarezerwowany dla nielicznych. Nie bali sie porazki.
- Tak ... To byl piatkowy wieczor, a raczej sobotni wieczor a ja ciagle bylem pochloniety nauka.
Zdecydowalem sie wiec na spedzenie nocy w mojej klasie. Przytargalem siedzisko dla gosci z korytarza aby nie musiec spac na lawce, wzialem prysznic w szatni od wychowania fizycznego, wrocilem do klasy i zasnalem jak dziecko.
Wsrod setek zdziwionych twarzy i oklaskow wrocilem na swoje miejsce.



_________________________________________________________________________________

Wiem ze pewnego dnia przyjdzie do mnie moja córeczka i powie z duma:
- Tatusiu!!! Wiem kim chce zostac gdy dorosne!

 To jest moment na ktory czeka wielu rodzicow. Ich ambicje za kilka chwil ujza swiatlo dziennie.  Wiedza ze ich pociecha jest dobra z historii, wiec zawod prawnika bylby idealny. 
- Tatusiu!!! Ja chce byc baletnica!!! 
- Pomysl o tym córeczko. To bardzo ryzykowne i jest mala szansa na powodzenie. I male pieniadze i ... przez jedna kontuzje mozesz wszystko stracic! Zastanow sie nad tym. Lepiej by bylo gdybys ...
- Ale to jest moje marzenie tato!
- Ja tez mialem kiedys marzenie ale ... No wlasnie ale ... Mialem kiedys marzenie ale nie mialem wystarczajaco odwagi zeby je spelnic. Balem sie ze mi sie nie uda. Nie chcialem wyjsc na idiote przed calym swiatem w razie porazki. 

 Wiem jednak ze w moim przypadku bedzie inaczej. Gdy moja coreczka powie mi ze chce zostac baletnica, pochyle sie nad jej małym ciałem, przytulę mocno i szepnę do ucha:
- Kochanie ... nie wahaj sie i spelniaj swoje marzenia ...                       Tak jak ja zrobiłem!



Brak komentarzy:

Prześlij komentarz